Մենք զարմանում ենք, թե ինչպես մեր հասարակությունը նախապատվությունը տվեց տարբեր ոչնչություներին, որոնք նախ խարխլեցին երկրի պետականության հիմքերը և ապա այն լրիվ քայքայեցին` անդարձ թաղելով մեր ժողովրդի հազարամյա երազանքը։ Այո՛, այս սահմաններով, բարձունքներին թուրք դահիճների սնայպերներով, կարևորագույն ճանապարհները թշնամու վերահսկողությամբ, շուտով նաև ՀՀ-ն սնուցող գազատարի վերահսկմամբ, Հայաստանի Հանրապետությունը

Ձմեռային արձակուրդներին Երևանի ուսանողությունը տեղափոխվում էր Ծաղկաձոր՝ Գրողներ, Մերգելյան․․․ Եթե Ծաղկաձորում մեկին չէինք գտնում, ուրեմն՝ բան էր պատահել։ Բայց սար-մար չէինք բարձրանում, դահուկ-մահուկ չէինք քշում, այլ յոթ-ութ հոգով՝ խառը՝ տղա-աղջիկ, լցվում էինք երկու տեղանոց համարը, իրար գլխի քնում, իրար գլխի զարթնում, երգում, պարում, ծխում, խմում, փիլիսոփայում, կռվում, ծանոթանում, անծանոթանում, սիրահարվում, հիասթափվում․․․

Նրանք, ովքեր ասում են, որ հայկական հողերը հանձնելուն այլընտրանք չկա, որովհետև Ադրբեջանը կհարձակվի, կգրավի մեր տարածքները, և մենք հնարավորություն չենք ունենա դիրքավորվելու, առնվազն հայկական պետականության թշնամիներ են: Նրանց խոսքում պետության դիմադրողունակության բարձրացման կամ բանակի ուժեղացման երանգներ չկան, այլ բանակը տրյապկայի տեղ դնելու և նսեմացնելու ուղերձներ են։

Ոսկեպարը Երևանն է հանձնում. խնդիրը Ոսկեպարում դժվար կարողանաք լուծել, իրականում էնտեղ խնդիր էլ չկա:

Աշխատում եմ հնարավորինս մաքուր պահել ֆեյսբուքյան լրահոսս: Բայց էս մի քանի օրը կտրուկ ավելացել են «պարազիտային» կամ «վիրսուային» «լրատվականները, Ֆբ էջերը:

Մեր կյանքի տարիները ժամանակի հարահոսով չեն չափվում միայն: Չափման շատ ավելի խստապահանջ ժամապահներ կան, որ հոբելյանից-հոբելյան հաշվետվություն են պահանջում մեզնից՝ ցանկալի հավելագրումների սողանցք չթողնելով:

Զինված ուժերի գլխավոր շտաբի պետը` ի պաշտոնե երկրի թիվ 1 զինվորականը, ասում է` «մենք հող հանձնող չենք»:

Հարգելի պարոն Մովսիսյան, 50-ը ոչ թե շրջափուլի ավարտ է, այլ ընդամենը նոր 50-ի սկիզբ:

Երեկվա «ահաբեկչության» աղմուկ-աղաղակի և եղելության տարազեկման խառնաշփոթից չկարողացա գլուխ հանել իրականությունից: Արդեն տեղյակ եմ, որ գլխավոր մասնակիցներից մեկը Արթուր Մովսիսյանն է, որը 44-օրյայում տղային է կորցրել, որդու աճյունը դեռ սգո սեղանին` հավաքել է իր ջոկատն ու մեկնել Արցախ...

Ոսկեպարն աստիճանաբար սկսում է նմանվել Նյու-Յորքի Broadway-ին, Փարիզի avenue des Champs-Élysées-ին, Մոսկվայի Старый Арбат-ին, նվազագույնը` Երևանի Հյուսիսային պողոտային: